Madde 133: Öşrî arazi, ahalisinin üzerinde İslam’a girdiği arazi ile Arap Yarımadası arazisidir. Haracî arazi ise, Arap Yarımadasından başka harp ve sulh suretiyle fethedilen yerlerdir. Fertler Öşrî arazinin rakabesini (aslını) ve menfaatini mülkiyet edinirler. Haracî arazinin rakabesinin mülkiyeti devletindir ve menfaatinin mülkiyeti ise fertlerindir. Her ferdin şeri akitlerle öşrî araziyi, haraci arazinin menfaatiyle mübadele etme hakkı vardır. Bunlar da diğer mallar gibi miras bırakılır.

Madde 134: Mevat arazi (işlenmemiş sahipsiz arazi),  faydalanılır hale getirmek ve çevrelemek suretiyle mülk  edinilir. Fakat mevat arazi dışında kalan araziler ancak irs,  satın alma ve ikta (devlet tarafından dağıtılması) gibi şeri  sebeplerle mülk edinilir.

Madde 135: İster öşrî arazi olsun, ister haracî arazi olsun,  araziyi ziraat için kiralamak mutlak olarak yasaklanır.  Yine muzâra’a (parayla veya mahsulün bir kısmıyla  kiralama) da yasaklanır. Musâkâ (ağaçların kiraya  verilmesi) ise mutlak olarak câizdir.

Madde 136: Arazi mülkiyeti olan herkes o araziyi  işletmeye zorlanır. Beyt-ul Mâl’den, muhtaç olanlara  arazisini işletmesini mümkün kılacak kadar yardım verilir. Arazi, üç sene işletmeksizin ihmal edenden alınıp  başkasına verilir.

Madde 137: Kamu mülkiyeti şu üç şeyde tahakkuk eder:

1. Şehir meydanları gibi toplumun yararlandığı her yer,

2. Petrol yatakları gibi zengin maden kaynakları,

3. Nehirler gibi tabiatı gereği fertlerin sahiplenmesi mümkün olmayan şeyler.

Madde 141: Devletin, tebaanın maslahatı olarak gördüğü herhangi bir maslahat için, mevat araziyi ve genel mülkiyet kapsamına girenleri koruma altına alması caizdir.

Madde 142: Zekatı verilse bile malın kenz edilmesi (yığılıp saklanması) yasaklanır.

Madde-143: Zekat, Müslümanlardan tahsil edilir ve şeriatın kendilerinden alınmasına karar verdiği nakit, ticaret eşyası, mâşiye (küçük-büyük baş hayvan) ve hububat gibi mallardan alınır. Şeriatın zikretmediklerinden alınmaz. Zekat; ister âkil ve bâliğ gibi mükellef olsun, isterse çocuk ve deli gibi mükellef olmasın, her mal sahibinden alınır ve Beyt-ul Mâl’de özel bir bölüme konur ve yalnızca Kuran-ı Kerim’de zikredilen sekiz sınıftan birine veya birden fazlasına harcanır.

Madde 144: Zımmilerden cizye tahsil edilir. Verebileceği miktarda baliğ erkeklerden alınır. Kadınlar ile çocuklardan alınmaz.

Madde 145: Haracî araziden gücü yettiğince harac alınır.  Öşrî araziden ise bilfiil çıkan mahsulün zekatı alınır.

Madde-146: Müslümanlardan, Beyt-ul Mâl masraflarını karşılamak için şeriatın alınmasını caiz gördüğü vergi alınır. Şu şartla ki marufa göre mal sahibine bırakılması gereken ihtiyaçlardan fazla bulunan kısımlardan alınmalı ve bunun, devletin ihtiyaçlarını gidermeye yetip yetmediği gözetilmelidir.

Madde 147: Şeriatın ümmete yapmasını vacip kıldığı bütün işleri yerine getirmek için Beyt-ul Mâl’da mal yoksa bu vacip, ümmete intikal eder. Bu takdirde ümmete vergi koymak suretiyle işleri imkan dahilinde yoluna sokmak devletin hakkıdır. Şeriatın ümmete vacip kılmadığı; mahkemeler, daireler veya herhangi bir maslahatın gerçekleştirilmesi için konan resmî harçlar gibi şeylerden dolayı devletin vergi alması caiz değildir.

Madde 148: Devlet bütçesinin şer’i hükümlerce belirlenen  daimi bölümleri vardır. Fakat bütçe kısımları, her kısmın  içerdiği meblağlar ve her kısımda bu meblağların tahsis  edildiği işler, halifenin görüşüne ve ictihadına bağlıdır.

Madde 151: Devletin sınır kapılarında alınan gümrükler,  devlet mülkiyetinin veya kamu mülkiyetinin neticesi olan  mallar, mirasçısı olmayanlardan tevarüs eden mallar ve  mürtedlerin malları Beyt-ul Mâl’ın gelirlerindendir.

Madde 153: Devlet, tabiyetini taşıyan herkes için iş bulmayı garanti eder.

Madde 154: Fertlerin yanında ve şirketlerde çalışanlar, hakların ve yükümlülüklerin tümünde devlette çalışanlar gibidir. Ücretle çalışmakta olan herkes, -iş veya işçi türü değişse de- çalışandır. Ücretli ile işveren ücret miktarında anlaşmazlığa düşerlerse, ecr-i misle (piyasa ücretine) göre hüküm verilir. Bunların dışındaki hususlarda anlaşmazlığa düştüklerinde ise aralarında şeri hükümlere göre yapılan sözleşmeye binaen hüküm verilir.

Madde 155: Ücretin, işten sağlanacak maslahata ve işçinin sağlayacağı maslahata göre takdir edilmesi caizdir. Ücretlinin bilgisine veya ilmî diplomasına göre ücret  takdir edilmez. Çalışanlar için dereceler yoktur. Bilakis  kendilerine -gerek iş gerek işçi ile ilgili olsun- hak ettikleri  ücretin tamamı verilir.

Madde 156: Devlet, malı ve işi olmayan, nafakasını temin  edecek kimsesi bulunmayan kimselerin nafakalarını  garanti eder. Yaşlıların ve özürlülerin barındırılmasını  üstlenir.

Madde 157: Devlet, malın tüm tebaa arasında tedavül  etmesi için çalışır ve yalnızca belirli bir zümre arasında  tedavül etmesine engel olur.

Madde 158: Devlet, lüks ihtiyaçlarını sağlama imkanları  için ve devletin sahip olduğu mallara göre toplumda  dengenin oluşturulması için tebaa fertlerine şöyle kolaylık  sağlar:

a. Beyt-ul Mâl’da sahibi olduğu menkul veya gayrimenkul  mallardan, feyden ve benzerlerinden verir.

b. Yeterince arazisi bulunmayanlara mamur olan ve  mamur olmayan (verimli ve çorak) arazilerini ikta  eder. Fakat arazisi olup da işletmeyenlere vermez.  Ziraata imkanı olmayanlara ise ziraat yapabilmeleri  için mal verir. 

c. Borçlarını ödeyemeyenlerin borçlarını zekat  malından, feyden ve benzerlerinden kapatır.